بهشت فقط 100دینار!

هر وقت دلش می گرفت به کنار رودخانه می رفت و به آب نگاه می کرد. پاکی و طراوت آب، غصه هایش را می شست. گاهی هم مثل بچه ها گِل بازی می کرد . آن روز هم داشت با گِل های کنار رودخانه، خانه می ساخت. جلوی خانه، باغچه ای درست کرد و توی باغچه چند ساقه علف و گُل صحرایی گذاشت.
ناگهان صدای پایی شنید برگشت و نگاه کرد. همسر پادشاه با یکی از خدمتکارانش به طرف او آمد، بالای سرش ایستاد و پرسید:
بهلول، چه می سازی؟
بهلول با لحنی جدی گفت:
 بهشت می سازم!
همسر هارون که می دانست بهلول شوخی می کند، گفت:
آن را می فروشی؟!
- می فروشم!
- قیمت آن چند دینار است؟
- صد دینار.
 - من آن را می خرم!
بهلول صد دینار از او گرفت و گفت:
این بهشت مال تو، قباله آن را بعد می نویسم و به تو می دهم!
بهلول به طرف شهر رفت. بین راه به هر فقیری که می رسید یک سکه به او می داد. وقتی تمام دینارها را صدقه داد، با خیال راحت به خانه برگشت.

همسر هارون، همان شب، در خواب دید وارد باغ بزرگ و زیبایی شده است. درآنجا، قصرهایی دید که با جواهرات هفت رنگ تزئین شده بود. زیر هر درخت چند کنیز زیبا، آماده به خدمت ایستاده بودند. یکی از کنیزها، ورقی طلایی رنگ به زبیده خاتون داد و گفت:

این قباله همان بهشتی است که از بهلول خریده ای!
وقتی از خواب بیدار شد از خوشحالی ماجرای بهشت خریدن و خوابی را که دیده بود برای هارون تعریف کرد.
صبح زود، هارون یکی از خدمتکارانش را به دنبال بهلول فرستاد. وقتی بهلول به قصر آمد، هارون به او خوش آمد گفت و با مهربانی و گرمی از او استقبال کرد. بعد صد دینار به بهلول داد و گفت:
یکی از همان بهشت هایی را که به زبیده فروختی به من هم بفروش.
بهلول، سکه ها را به هارون پس داد و گفت:
به تو نمی فروشم.
هارون گفت:
اگر مبلغ بیشتری می خواهی، حاضرم بدهم.
بهلول گفت:
اگر هزار دینار هم بدهی، نمی فروشم.
هارون ناراحت شد و پرسید:
چرا؟
بهلول گفت:
زبیده خاتون، آن بهشت را ندیده خرید، اما تو می دانی و می خواهی بخری، به تو نمی فروشم!

کشکول شیخ بهایی