جهان بدون کلمه!

در آغاز سال نو ، هیچ چیز به اندازه تبریک های توخالی و کلیشه‌ای، عذابم نمی دهد. آنقدر با کراهت به این تبریک ها، پاسخ می دهم که اگر مخاطبم به میزان این کراهت و بی میلی من پی ببرد، دیگر هرگز هوس نمی کند برایم پیام تبریک بفرستد!

بطور کلی کلیشه ها، خیلی آزارم می دهند، تمام چیزهایی که شخص به درون آن و پیام واقعی موجود در آن توجهی ندارد و فقط می خواهد خودی نشان بدهد و میزان «معرفت» ش را به رخ بکشد!

 بازی با کلمات و تعارفات سخیف روزمره، نیز همینطور. 

اگر دنیا دست من بود، قطعاً جهانی بدون کلمه می ساختم و واژه ها را از صفحه هستی می زدودم!

 کلمات، چقدر جهان را نفرت انگیز کرده اند و دنیای بدون کلمات، چقدر می تواند پاک و زیبا و دوست داشتنی باشد ...