کشف مهم!

امروز کشف مهمی کرده ام. این کشف محصول سه ماه تفکر و مراقبه است. من به طرز غریبی، که این کلمات هرزه هرگز نمی توانند بگویند چه قدر، از این کشف هیجان زده ام. آن قدر که دلم می خواهد بروم بالای ساختمان این جا و فریاد بکشم. من امروز دریافتم که سرانجام همه، بی گمان همه و بدون هیچ استثنایی، خواهیم مُرد. من امروز این واقعیت را، این یقین یگانه و یکتا را، که بی تردید و تا صد سال دیگر هیچ اثری از ما هنرپیشه های سینما، فوتبالیست ها، نویسنده ها، خواننده ها، فیلسوف ها، ملکه های زیبایی، قاضی ها، محکوم ها، رئیس جمهورهای دنیا، عاشق ها، معشوق ها، سیاه ها، سفیدها، زردها، سرخ ها و هرکس که فکرش را بکنید بر روی زمین نخواهد بود، از عمق جان دریافتم. من از این حقیقت، از این عدالت محض، از این تنها عدالت مطلق هستی که هیچ عدالتی به وضوح و شفافیت و شکوه و قطعیت و معناداری آن نیست، از این که تنها تا صدسال، فقط تا صد سال دیگر حتا یک نفر از ما شش ملیارد آدمی که حالا مثل کرم روی این تَل خاکی در هم می لولیم وجود نخواهیم داشت، به طرز به شدت سُکر آوری خوش حالم.

دویدن در میدان تاریک مین/مصطفی مستور