از زیباترین شعرهایی که خوانده ام

گویند عارفان هنر و علم کیمیاست

وان مس که گشت همسر این کیمیا طلاست

فرخنده طائری که بدین بال و پر پرد

همدوش مرغ دولت و هم عرصهٔ هماست

سالک نخواسته است ز گمگشته رهبری

عاقل نکرده است ز دیوانه بازخواست

گر لاغری تو، جرم شبان تو نیست هیچ

زیرا که وقت خواب تو در موسم چراست!

جان را بلند دار که این است برتری

پستی نه از زمین و بلندی نه از سماست

آزاده کس نگفت ترا، تا که خاطرت

گاهی اسیر آز و گهی بستهٔ هواست

بیگانه دزد را بکمین می توان گرفت

نتوان رهید ز آفت دزدی که آشناست

بشناس فرق دوست ز دشمن بچشم عقل

مفتون مشو که در پس هر چهره چهره‌هاست

جمشید ساخت جام جهان‌بین از آن سبب

که آگه نبود زین که جهان جام خودنماست

زنگارهاست در دل آلودگان دهر

هر پاک جامه را نتوان گفت پارساست

زان گنج شایگان که بکنج قناعت است

مور ضعیف گر چو سلیمان شود رواست

سر، بی چراغ عقل گرفتار تیرگی است

تن بی وجود روح، پراکنده چون هباست

گر پند تلخ می دهمت، ترشرو مباش

تلخی بیاد آر که خاصیت دواست

چون روشنی رسد ز چراغی که مرده است؟

چون درد به شود ز طبیبی که مبتلاست؟

گندم نکاشتیم گه کشت، زان سبب

ما را بجای آرد در انبار، لوبیاست!

میجوی گرچه عزم تو ز اندیشه برتر است

میپوی گرچه راه تو در کام اژدهاست

در پیچ و تابهای ره عشق مقصدیست

در موجهای بحر سعادت سفینه‌هاست

با دانش است فخر، نه با ثروت و عقار

تنها هنر تفاوت انسان و چارپاست

زاشوبهای سیل و ز فریادهای موج

نندیشد ای فقیه هر آنکس که ناخداست

دیوانگی است قصهٔ تقدیر و بخت نیست

از بام سرنگون شدن و گفتن این قضاست!

آن سفله‌ای که مفتی و قاضی است نام او

تا پود و تار جامه‌اش از رشوه و رباست

جانرا هر آنکه معرفت آموخت مردم است

دل را هر آنکه نیک نگهداشت پادشاست

 پروین اعتصامی

آدم برفی

برف می بارد و شوری کودکانه تمام وجودم را در برمی گیرد. همیشه بارش برف، روحیه ام را شاد می کند؛ یک خوشحالی بی جهت ! 

درخت کاجی که در چشم انداز روبرویم قرار دارد لباس سپید زیبایی به تن کرده و  چشم در چشم پنجره ایستاده و دلربایی می کند؛ شاخه هایش، گاه با موسیقی نسیم، برف افشانی کرده و غوغائی در دلم به پا می کند؛ دلم می خواهد به کوچه های پربرف بروم و فارغ از دنیا و دغدغه هایش، برف بازی کنم!

شاید هم آدمکی بسازم برفی ...  

 آدم برفی یا آدم خاکی؟  کدامیک بهترند؟!

 راستی اگر هنگامه خلقت، خدا  از من می پرسید که ترا از خاک خلق کنم یا برف، چه جوابی می دادم؟!

فکرمی کنم اگر نگرشی را که امروز به زندگی دارم، داشتم برف را انتخاب می کردم؛ چرا که در آن صورت، زندگی دیری نمی پائید و من بی هیچ رنج و دغدغه و تکرار و آزاری، بسرعت در آفتاب نیمروز آب می شدم و تمام !!

_{هرمان هسه عبارت جالبی در مورد عشق دارد او بر خلاف اغلب مردم که عشق را عاملی برای شادی و لذت و شور و هیجان می دانند، می گوید: وجودِ عشق برای این نیست که ما را خوشحال کند، به اعتقاد من عشق وجود دارد تا به ما نشان دهد، چقدرمی توانیم تحمل کنیم!}

_{این عبارت هرمان هسه مرا به تامل واداشت؛ به راستی علت وجود عشق چیست؟!}

بدون شرح!

‍ برای تشویش اذهان عمومی!

✍️عرفان نظرآهاری 

هر پیامبری برای تشویش اذهان عمومی به رسالت مبعوث شده است. برای بر هم زدن افکاری که به جور و جفا و کفر و کراهت، عادت کرده اند.

از سنگ گلی نمی روید، از مغز های سنگی هم. 

پس برای اینکه بذر دانایی بروید، ذهن باید زیر و رو شود.

تشویش اذهان مبارک است.

 اغتشاش خاک خجسته است.

خوشا انسانی که نترسد از تشویش ذهنش و خوشا خاکی که پذیرای اغتشاش گاوآهن و بذر و روییدن است.

هر پیامبری پیش از آنکه به غار برود، یا کشتی بسازد، یا به شکم نهنگ در افتد، یا بر صلیب میخکوبش کنند، معترض بوده است؛ به بسیاری  از آن چیزها که دیگران به آن تن در داده و پذیرفته اند.

هر پیامبری پیش از آنکه ماه را به دو نیم کند، یا عصایش مار شود، یا نفسش جذامیان را شفا دهد، معجزه اش گفتگو بوده است. 

هر پیامبری حنجره اش به نیابت از گلوهای خاموش فریاد زده است و چشم هایش به نیابت از کوران دیده است و گوش هایش به نیابت از ناشنوایان شنیده است. 

هر پیامبری به جای همه مردگان زیسته است.

اکنون ختم پیامبری اعلام شده است، ختم اعتراض اما نه.

اکنون نه مار و نه نهنگ و نه ماه و نه کشتی. اکنون معجزه دیدن و شنیدن و فهمیدن و فهماندن است.

مرا پیرو آن پیامبری بدانید که رسالتش تشویش اذهان عمومی بود و آیینش اغتشاش در جمجمه های سنگی و معجزه اش کتاب و کلمه و دانایی.

@erfannazarahari