من روز مبادایت را خبر کن

من همیشه برای زندگی دو نفر بودم، دو نفر که همیشه هوای هم را داشتند.

و اگر یکی از این دو نفر می افتاد، آن دیگری بلندش می کرد؛ و اگر یکی از آن دو نفر می گریست، آن دیگری لبخندش می آورد. اگر یکی از آن دو نفر بی حوصله بود و دلتنگ بود و غمگین بود و ناامید بود، آن دیگری حتما‌ً حوصله داشت و دلخوش بود و غم نداشت و امیدوار بود.

من آن دیگری ام را از کجا آورده ام؟ نمی دانم.

در شناسنامه ام نامی از او نیست و جز من هیچکس او را نمی شناسد. اما هست .

هر آدمی برای بودن، برای هستن، برای زندگی به دو «من » محتاج است؛ منی برای هر روز و منی برای روزهای مبادا.

منی که دل به دلش بدهد، منی که رو به رویش بنشیند، منی که پشت گرمش کند، منی که دستش را بگیرد و منی که پا به پایش بیاید...

باید بروم، آن من دیگرم صدایم می کند.

عرفان_نظرآهاری