عدهای از جامعهشناسان دنیا در دانمارک جمع شده بودند تا در بارۀ موضوع مهمی به بحث و تبادل نظر بپردازند.: ارزش واقعی انسان به چیست؟ معیار ارزش انسانها چیست؟
هر کدام از جامعهشناسان، صحبتهایی داشتند و معیارهای خاصی را ارائه کردند. بعد، وقتی نوبت به بنده رسید، گفتم: اگر میخواهید بدانید یک انسان چهقدر ارزش دارد، ببینید به چه چیزی علاقه دارد و به چه چیزی عشق میورزد. کسی که عشقش یک آپارتمان دوطبقه است، در واقع، ارزشش به مقدار همان آپارتمان است. کسی که عشقش، ماشینش است، ارزشش به همان میزان است. اما کسی که عشقش خدای متعال است ارزشش به اندازۀ خداست. من این مطلب را گفتم و پایین آمدم. وقتی جامعهشناسان صحبتهای مرا شنیدند، برای چند دقیقه روی پای خود ایستادند و کف زدند. تشویق آنها که تمام شد، من دوباره بلند شدم و گفتم: عزیزان! این کلام از من نبود، بلکه از شخصی به نام علی ابن ابیطالب است. او در کتاب نهجالبلاغه میگوید: «قِیمَةُ کُلِّ أمْرِئٍ مَا یُحْسِنُهُ» / «ارزش هر انسانی به اندازۀ چیزی است که دوست میدارد». وقتی این کلام را گفتم، دوباره به نشانۀ احترام به وجود مقدس امیرالمؤمنین علی (ع) از جا بلند شدند و چند بار نام آن حضرت را بر زبان جاری کردند.
علامه محمدتقی جعفری